Stihl Cash Back
Strona główna / Rośliny ozdobne / Sosna wejmutka - odmiany, uprawa, przycinanie

Sosna wejmutka - odmiany, uprawa, przycinanie

Sosna wejmutka (Pinus strobus) to okazałe drzewo o luźnej koronie i długich, miękkich, niebieskozielonych igłach. Odporna na mróz oraz miejskie zanieczyszczenia sosna wejmutka jest cenionym drzewem parkowym i ogrodowym. Poznaj odmiany sosny wejmutki warte polecenia oraz dowiedz się jak wygląda uprawa sosny wejmutki w ogrodzie. Podpowiadamy jakie są wymagania tego gatunku sosny i jak wykonać jej przycinanie.

sosna wejmutka
Sosna wejmutka - Pinus strobus
Fot. depositphotos

Jak wygląda sosna wejmutka

Sosna wejmutka jest długowiecznym, wiecznie zielonym drzewem pochodzącym z północno-wschodnich rejonów Ameryki Północnej i Kanady. To bardzo dekoracyjne drzewo dorasta do 10 m wysokości i ma dość luźną, szeroką koroną.

Niebieskozielone, długie igły wejmutki są miękkie w dotyku i pojawiają się w wiązkach po pięć. Jest to zatem sosna pięcioigielna. Późnym latem i wczesną jesienią część igieł brązowieje i opada. Takie opadanie igieł sosny wejmutki jest zjawiskiem naturalnym i można się nim nie martwić, o ile nie nasila się nadmiernie. Atrakcyjnie wyglądają także szyszki sosny wejmutki, które są wydłużone, cylindryczne i zwisające, pokryte kroplami żywicy. Szyszki pojawiają się w późniejszych latach uprawy, gdy drzewo osiąga wiek 5-10 lat.

Sosna wejmutka - zastosowanie

Sosna wejmutka miała szerokie zastosowanie lecznicze wśród rdzennych mieszkańców Ameryki Północnej i Kanady. Ludy te wykorzystywały żywicę z sosny wejmutki ze względu na jej właściwości antyseptyczne i łagodzące. Stosowano także napary i okłady z wykorzystaniem igieł, pąków i kory sosny w leczeniu dolegliwości skórnych, ran, oparzeń, przeziębienia i grypy.

Drewno sosny wejmutki znalazło zastosowanie także w przemyśle papierniczym, meblarskim i w budownictwie. Ponieważ jest łatwe w obróbce i nie wypacza się, wytwarzane są z niego różnego rodzaju opakowania, takie jak skrzynki transportowe.

Sosna wejmutka znalazła zastosowanie także w ogrodnictwie, pełniąc rolę rośliny ozdobnej.

sosna syberyjska
Sosna wejmutka - Pinus strobus
Fot. depositphotos

Sosna wejmutka - odmiany

Sosna wejmutka 'Blue Shag' - jest karłową odmianą o zwartym pokroju i kulistej koronie. Drzewo wolno rośnie dorastając do 2 m wysokości. Długie igły wejmutki mają ciekawy, niebieskozielony odcień. Dekoracyjne, cylindryczne szyszki są pokryte żywicą i utrzymują się na drzewie przez całą zimę.

Sosna wejmutka 'Fastigiata' - ma ciekawy, kolumnowy pokrój. Rośnie średnio szybko, po 10 latach dorasta do 5 m wysokości i 1,5 m szerokości. Odmiana nie ma dużych wymagań glebowych, ale potrzebuje słonecznego stanowiska. Sosna polecana jest do ogrodów, gdzie pięknie wygląda jako soliter.

Sosna wejmutka 'Green Twist' - ma gęstą, nieregularną, spłaszczoną koronę, która osiąga do 0,8 m średnicy. Najczęściej jest szczepiona na pniu i przybiera postać niewielkiego drzewka. Dekoracyjne są długie igły wejmutki poskręcane, niebieskozielone z jasnym paskiem. To niewielkie drzewko jest polecane do ogrodów skalnych, wrzosowych oraz na klomby.

Sosna wejmutka 'Greg' - ma regularny, kulisty pokrój i po 10 latach osiąga średnicę do 1 m. Delikatne igły wejmutki mają atrakcyjny srebrzystozielony odcień. W sprzedaży odmiana 'Greg' występuje także jako szczepione na pniu miniaturowe drzewko o kulistej koronie. Wejmutka jest polecana do niewielkich ogrodów, na skalniaki oraz do uprawy w pojemnikach.

Sosna wejmutka 'Horsford' - jest karłowym, wolno rosnącym drzewem często szczepionym na pniu – tworzy puchatą, niebieskozieloną kulę. Słoneczne stanowisko zapewni wejmutce gęsty pokrój oraz intensywne wybarwienie. Niewysoka odmiana dobrze prezentuje się w ogrodach orientalnych, skalnych oraz w kompozycjach z kwitnącymi bylinami.

Sosna wejmutka 'Krügers Lilliput' - jest odmianą karłową o regularnym i zwartym pokroju. Po 10 latach dorasta do 0,7 m wysokości. Długie, miękkie igły wejmutki są matowe i niebieskoszare, a młode przyrosty jasno zielone. Odmiana polecana na skalniaki, do ogrodów wrzosowych oraz orientalnych.

Sosna wejmutka 'Loui' - to dekoracyjna odmiana o szerokiej, stożkowej koronie dorastająca po 10 latach do 2,5 m wysokości i 1 m szerokości. Delikatne, miękkie igły sosny mają złocisty kolor, a młode przyrosty przybierają ciekawą, jasnozieloną barwę. Odmiana jest polecana do większych ogrodów, ładnie wygląda wyeksponowana jako soliter.

Sosna wejmutka 'Macopin' - to atrakcyjna odmiana o nieregularnym, stożkowatym pokroju. To średniej wielkości drzewo po 10 latach osiąga 1-1,5 m wysokości. Długie, miękkie igły sosny mają jasny, niebieskozielony odcień. Drzewo już w młodym wieku tworzy duże, ozdobne szyszki. Sosna wejmutka 'Macopin' jest wrażliwa na suszę.

Sosna wejmutka 'Minima' - jest ceniona ze względu na regularny, kulisty pokrój oraz wolny wzrost. Roślina po 10 latach dorasta do 1 m średnicy. Odmiana jest polecana do małych ogrodów, na skalniaki oraz do uprawy w pojemnikach.

Sosna wejmutka 'Pendula' - to bardzo efektowna, dość szybko rosnąca, płacząca odmiana, która bez podpory przybiera formą płożącą. Jej pokrój jest nieregularny, a zwisające pędy pokryte są długimi, szaroniebieskimi igłami. Drzewo przyrasta 30-50 cm w ciągu roku. Odmiana 'Pendula' ma średnie wymagania uprawowe i źle znosi suszę.

sosna wejmutka Pendula
Sosna wejmutka 'Pendula'
Fot. KATHERINE WAGNER-REISS, CC BY-SA 4.0, Wikimedia Commons

Sosna wejmutka 'Radiata' - to wolno rosnąca odmiana sosny wejmutki o kulistym pokroju. Po 10 latach uprawy dorasta do 1 m średnicy. Sztywne pędy sosny porośnięte są przez długie, niebieskozielone igły. Sosna wejmutka 'Radiata' dobrze prezentuje się zarówno w ogrodach przydomowych, jak i na terenach zieleni miejskiej.

Sosna wejmutka 'Sea Urichin' - to uroczy, miniaturowy, kulisty krzew, który po 10 latach osiąga zaledwie 20 - 40 cm średnicy. Jest to jedna z najmniejszych, kulistych form sosny wejmutki. Pięknie wybarwione igły mają intensywny srebrzystoniebieski odcień, dzięki któremu krzew przypomina morskiego jeżowca (stąd nazwa). Ta mrozoodporna roślina doskonale wygląda w ogrodach orientalnych, skalnych oraz uprawiana w pojemnikach.

Sosna wejmutka 'Tiny Curls' - to wolno rosnąca odmiana o kulistej koronie. Drzewo w skali roku przyrasta 30-50 cm. Długie, srebrzystozielone igły są skręcone, a pędy powyginane dając ciekawy, nietypowy efekt. Żeby podkreślić urodę tego drzewa najlepiej sadzić je jako soliter.

Sosna wejmutka - uprawa

Sosna wejmutka jest gatunkiem preferującym klimat chłodny i dość wilgotny. Drzewo dobrze rośnie w pełnym słońcu, ale toleruje także lekki cień. Wejmutka nie ma dużych wymagań co do żyzności gleby, ale nie znosi skrajności i źle reaguje zarówno na gleby ciężkie, jak i piaszczyste. Roślina najlepiej radzi sobie na glebach średnio żyznych, glinach piaszczystych i piaskach gliniastych.

Gatunek ten jest wystarczająco mrozoodporny (strefa mrozoodporności roślin 5A) by rosnąć na terenie całej Polski. Dlatego dość odporna na miejskie zanieczyszczenia wejmutka jest popularna i często wykorzystywana do nasadzeń ogrodowych oraz parkowych. Jako soliter przyciąga uwagę ażurową koroną.

Jedynym problemem w uprawie wejmutki może być jej podatność na niebezpieczną chorobę jaką jest rdza wejmutkowo-porzeczkowa powodująca rakowacenie i zamieranie pędów, przebarwianie igieł, a nawet całkowite zamieranie drzew. Żeby ustrzec się przed infekcją najlepiej nie sadzić w otoczeniu wejmutki porzeczki, która jest drugim żywicielem tej choroby.

Sosna wejmutka - przycinanie

Sosna wejmutka dobrze znosi przycinanie. Żeby skorygować wzrost drzewa oraz uzyskać gęstą koronę należy w okresie od maja do czerwca przycinać wiosenne przyrosty zwane świeczkami. W zależności od tego, jak bardzo chcemy ograniczyć wzrost drzewa, tniemy przyrosty o 1/3 lub o 1/2 długości. Możemy także bardziej radykalnie zmniejszyć koronę drzewa wycinając przy samej nasadzie pędy zbyt wybujałe oraz zakłócające symetrię korony.

Przeczytaj również:

Opracowano na podstawie:
1. Katalog roślin - drzewa, krzewy byliny polecane przez Związek Szkółkarzy Polskich, Praca Zbiorowa, Agencja Promocji Zieleni, Warszawa 2016, s. 38;
2. A. Bloom, Iglaki. Ozdoba ogrodu, Elipsa, Warszawa 2002, s. 80-90;
3. M. Mynett, M. Tomżyńska, Krzewy i drzewa ozdobne, Oficyna Wydawnicza Multico, Warszawa 1997, s. 110-114.