Żywotnik wschodni, Thuja orientalis - odmiany, uprawa

Żywotnik wschodni - Thuja orientalis - to gatunek pochodzący z Chin, Korei i Japonii. W uprawie ogrodowej jest znacznie mniej popularny, niż żywotnik zachodni - głównie za sprawą znacznie mniejszej mrozoodporności, która ogranicza możliwości uprawy żywotnika wschodniego w naszym kraju. Są jednak odmiany żywotnika wschodniego, na które warto zwrócić uwagę. Poznaj sekrety uprawy tych niezwykłych tui!

Żywotnik wschodni 'Elegantissima'

Żywotnik wschodni - Thuja orientalis - jest najczęściej klasyfikowany jako gatunek należący do rodzaju żywotnik (Thuja). Od niedawna jednak, ze względu na różnice morfologiczne wydzielono go jako odrębny gatunek, klasyfikowany pod nazwą Biota orientalis lub Platycladus orientalis. Tym niemniej w handlu znajdziemy go nadal pod powszechnie znaną nazwą żywotnik wschodni lub po prostu tuja.

Gatunek Thuja orientalis jest wolno rosnącym, dość regularnym, jajowato lub jajowato-stożkowatym krzewem, w starszym wieku niewielkim drzewkiem, dorastającym do 6 -7 m wysokości, rozgałęzionym już od samej ziemi. Jego gałęzie są długie, pionowo wzniesione, delikatnej budowy, o soczyście zielonym zabarwieniu. Niestety tę barwę często traci brązowiejąc w okresie zimy. Zawiązuje ozdobne, duże i mięsiste szyszki o średnicy do 2,5 cm, z odgiętymi, hakowatymi czubkami łusek, niebiesko wybarwione przed dojrzeniem.

Żywotnik wschodni - uprawa

W ogrodach żywotnik wschodni i jego odmiany są znacznie rzadziej spotykane niż niezmiernie popularny, dostępny w wielu odmianach, żywotnik zachodni (Thuja occidentalis), a to za sprawą znacznie mniejszej mrozoodporności i idącej za tym obniżonej przydatności do uprawy w naszych warunkach klimatycznych. Z uprawy żywotnika wschodniego i jego odmian trzeba zrezygnować przede wszystkim we wschodniej części Polski, gdyż roślinie szkodzą mroźne wysuszające wiatry. Roślina jest dość tolerancyjna wobec gleb, choć najlepiej się czuje na glebach przepuszczalnych, głęboko uprawionych, wapiennych. Wymaga stanowiska słonecznego, ciepłego i osłoniętego od wiatrów.

Żywotnik wschodni - odmiany

Najbardziej znaną odmianą żywotnika wschodniego jest 'Aurea Nana', charakteryzująca się zwartym, gęstym, jajowatokulistym pokrojem. Gałązki delikatne, złocistożółte, gęsto, wachlarzykowato ułożone. Młode wiosenne przyrosty są jasno żółtozielone, z czasem mocniej zielenieją, a zimą mogą nieco brunatnieć. Rośnie bardzo wolno, w ciągu 10 lat osiągając zaledwie ok. 70 cm wysokości. Wymagania glebowe i wilgotnościowe ma niewygórowane, koniecznie jednak musi rosnąć w miejscu ciepłym i bezwietrznym.

Drugą dość często spotykaną odmianą żywotnika wschodniego jest 'Elegantissima'. W swej budowie jest dość podobna do 'Aurea Nana', pokrój jednak ma bardziej wąskostożkowy. Rośnie znacznie szybciej - roczne przyrosty mogą wynieść 10 - 12 cm, a docelowa wysokość to 4 - 5 m.

Przeczytaj również:

Tuje na żywopłot - odmiany, rodzaje, jak sadzić, cena
Tuje na żywopłot to obecnie najczęściej sadzone rośliny, tworzące zwarte i zimozielone żywopłoty. Dzięki łatwej pielęgnacji i niewielkim wymaganiom są naprawdę niezastąpione w naszych ogrodach. Zobacz najlepsze odmiany i rodzaje tui na żywopłot i policz jaka będzie cena żywopłotu z tui, w zależności od wybranej odmiany, jaj wysokości i gęstości sadzenia. Więcej...

Przycinanie iglaków. Jak i kiedy przycinać iglaki?
Przycinanie iglaków jest konieczne dla zachowania ładnego pokroju i zdrowego wzrostu roślin. Jednak nie wszystkie iglaki dobrze znoszą przycinanie. Bardzo ważny jest też odpowiedni termin przycinania iglaków. Nieco inaczej wykonuje się przycinanie drzew i krzewów iglastych rosnących swobodnie, a inaczej przycinanie żywopłotu z iglaków. Poznaj wszystkie sekrety jak i kiedy przycinać iglaki. Więcej...

Opracowano na podstawie: Wielka ilustrowana encyklopedia roślin ogrodowych, Reader's Digest Przegląd Sp. z o.o., Warszawa 2004, s. 656 - 658; T. Bojarczuk, Żywotniki - najpopularniejsze iglaki, Działkowiec, Nr 8/2003, s. 12 - 13 oraz Katalog roślin - drzewa, krzewy, byliny polecane przez Związek Szkółkarzy Polskich, Agencja Promocji Zieleni Sp. z o.o., Warszawa 2006, s. 42 - 45.